وقتی بعضی کانال‌های تلگرامی (به خصوص کانال خبرگزاری‌ها) رو می‌خوانم، گاهی سردرگم می‌شوم که چطور نظرم رو در مورد اون مطلب با شکلک‌های پای مطلب ابراز کنم؟
اگر لایک کنم یا قلب بذارم یعنی «موافقم» اگر دیسلایک کنم یا شکلک فحش (🤬) بذارم، ممکنه اینطور برداشت بشه که با موضوع یا فردی که در مطلب ازش یاد شده مخالفم؛ دقیقا با چه شکلکی میشه به نویسنده‌ی مطلب گفت که تو خیلی … چیز یعنی شما در نوشتن مطلب سهل‌انگاری کرده و خطا کرده‌اید که این مطلب را نوشته‌اید؟ 😑
با استفاده از فرمول اکسل زیر می‌توانید شماره‌های تلفن همراه تصادفی‌ای را بسازید که دارای پیش‌شماره‌های تصادفی ولی معتبر و 7 رقم شماره تصادفی باشد:
|
1 |
=CHOOSE(RANDBETWEEN(1,5),"0937","0912","0919","0910","0935") & TEXT(RANDBETWEEN(1000000,9999999),"0000000") |
در اکسل‌هایی که به جای , از ؛ پشتیبانی می‌کنند:
|
1 |
=CHOOSE(RANDBETWEEN(1؛5)؛"0937"؛"0912"؛"0919"؛"0935"؛"0910") & TEXT(RANDBETWEEN(1000000؛9999999)؛"0000000") |
«تعارف در اجرای قوانین» … نه، بذار اینجوری بگویم: در میان بی‌قانونی و ضعف فرهنگی، اگر برای ایجاد یک محیط فرهنگی و مثبت‌اندیش زیادی عجله کنی چه می‌شود؟
گروهی که با نام دانشجویان نخبه ایجاد شده بود، کم کم هم از غیر دانشجویان پر شد و هم از مطالب نانخبگی. حالا در این شرایط باید چه کاری انجام می‌شد؟ تسامح؟ اخراج؟ بزرگترین اشتباه، بزرگ کردن گروه بود و البته برنامه‌ی خاصی هم برای گروه وجود نداشت.
کم‌کم مثبت‌اندیشی گروه مسخره شد و البته دروغ چرا، اعضای گروه هم عمر کردند و هم از طوفان بیرون از گروه که همه را برده، به آن‌ها هم رسید؛ نتیجه هم چند سری اخراج که از احترامات کم می‌کرد و ظاهرا فایده‌ای نداشت و در نهایت بستن گروه (نمی‌دانم چرا این لغت «collapse» همش در ذهنم می‌چرخد).
اما این تراژدی چند روز پیش به کمدی تبدیل شد؛ به نحوی که گروه به جانشین مدیر رسید و گروه احیا شد، بعضی کاربران خارج شدند، کاربران اخراجی وارد شدند و نام گروه به آزاد اندیشی مزین شد؛ آزاد اندیشی‌ای هم که همه می‌دانیم یعنی چه! یعنی تماشای فوروارد اخراجی‌ها از کانال‌های بی‌سروته و سپس غرغر در ذیل آن!
بیشتر از این حوصله‌ی نوشتنم نمی‌آید، مجبور به ترک گروه شدم اما حیف از خاطراتی که به خاطرش سال‌ها گروه را نگه داشته بودم. خنده‌ام گرفته است؛ یاد ایمیلی که قبل از تشکیل گروه برای آقای نیرومند فرستاده بودم افتادم و فکرهایی که در سر داشتم!
سر تا پا شبیه جهانی که در آن زندگی می‌کنیم است، همین!
در برنامه‌نویسی رایانه و کار با داده‌ها و پایگاه‌های داده (از دیتابیس‌های ساده مانند اکسل تا داده‌های عظیم کشوری) یکی از چالش‌ها برای زبان فارسی، این است که تعدادی حرف با شکل نمایشی یکسان یا مشابه اما با شناسه یونیکد متفاوت وجود دارد که ممکن است به جای یکدیگر استفاده شوند.
یکی از مثال‌های معروف آن «ي» و «ی» هستند که اولی یای عربی است و چون زودتر از یای فارسی وارد کدپیج‌های سیستم‌عامل‌ها و چینش کیبوردها شده است، تقریبا در تمام داده‌های قدیمی به جای آن به کار رفته است. متاسفانه بعد از معرفی یونیکد 1.1 (ژوئن 1993) هم که هر دو حرف در آن معرفی شدند، به دلیل آنکه بعضی فناوری‌های قدیمی مثل فلش و جاوا هیچگاه درست یای فارسی را پشتیبانی نکردند، بسیاری از داده‌ها با این حرف ثبت شده است یا می‌شود.
و حالا مشکل این به‌کارگیری جابجای حروف هم‌شکل چیست؟ خب، متاسفانه یا خوشبختانه منطق رایانه شباهت ظاهری را نمی‌فهمد و حروف مشابه را از هم کاملا جدا می‌داند. حالا فرض کنید یک پایگاه داده از نام و نام خانوادگی افراد دارید و می‌خواهید کاربر نامی را به نرم‌افزار بدهد و در پایگاه داده جستجو کند. کاربر می‌نویسد «علی» و آن را جستجو می‌کند اما هیچ نتیجه‌ای پیدا نمی‌شود! چرا؟ چون کارمندی که نام‌ها را وارد کرده بود از یک سیستم پنتیوم با ویندوز 98 و فارسی‌ساز پارسا 99 استفاده می‌کرده که کیبورد فارسی آن فقط «ي» داشته 😂 پس «علی» نداریم بلکه «علي» داریم که از نظر حروفی با هم فرق دارند…
در این مطلب سعی می‌کنم تا حروفی که معمولا با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند را قرار دهم تا در طراحی برنامه‌ها برای استاندارد‌سازی استفاده شود:
برای تبدیل متغیر Stringای که حاوی یک عدد است از دستور int.parse() استفاده می‌کنند؛ اما اگر عدد حاوی تعدادی ممیز (یا کاما) باشد این دستور خطا خواهد داد.
|
1 2 3 |
"geram18": { "p": "35,560,000" } |
برای تبدیل اعداد ممیزدار، می‌توان پارامتر NumberStyles.AllowThousands را به دستور int.parse() اضافه کرد.
حالا اگر بخواهیم یک متغیر عددی را به صورت متنی ممیزدار نمایش بدهیم چه؟ برای این کار می‌توان از دستور String.Format() و قالب {0:N0} استفاده کرد تا عدد به صورت 3 رقم 3 رقم ممیزدار شود.
|
1 2 3 4 5 6 |
string chiz = "123,456,789"; // chiz = "123,456,789" int chiz2 = int.Parse(chiz, NumberStyles.AllowThousands); // chiz2 = 123456789 string chiz3 = String.Format("{0:N0}", chiz2); // chiz3 = "123,456,789" |
یک مودم DLink DWR-M920 به دستم رسید که نیاز به ریست فکتوری و تنظیم دوباره داشت. بعد از ریست فکتوری دیدم که نام وای‌فای شبیه مشخصات برچسب پشت مودم نیست و به «dlink-m920-96c1» تبدیل شده است. با کمی بررسی متوجه شدم این نام SSID، عمومی این سری از مودم‌های دی‌لینک (و رمز آن 1234567890) است که می‌توانید با این مشخصات متصل شوید.
برای ورود به پنل تنظیمات هم از طریق 192.168.0.1 با نام کاربری و رمز عبور «admin» وارد شوید (رمز عبور ممکن است خالی یا «password» هم باشد).
اعتقاد دارم خیلی از مشکلات اعتقادی و معرفتی ما به این خاطر است که اکثر افراد ما این روزها به طور کامل از منابع دست اول دینی (قرآن، نهج‌البلاغه، صحیفه سجادیه و دعاهای ائمه) قطع‌اند و نهایتا اگر در این دنیای شلوغ همت کنند و به مراسمات مذهبی بروند، بعد از اینکه در یک مراسم دعا مقداری متن مجهول عربی می‌شنوند و می‌خوانند (و وقت نمی‌کنند ریز ترجمه آن را بخوانند)، مقداری جملات فارسی هم تحت عنوان دین از این و آن می‌شنوند (می‌خواستم بنویسم از علما یا روحانیون، دیدم بدبختانه خیلی از پامنبری‌ها این روزها گیر عده‌ای صورتی و پروانه‌ای افتاده‌اند!).
اگر برای تمام ادعیه و آیات قرآن بهترین ترجمه‌ی فارسی را داشته باشیم (که نداریم) و اگر به بهترین شکل و در همه حالات آن را برای افرادی که دارند در یک مجلس می‌شنوند و می‌خوانند روی نمایشگر و پروژکتور و ویدیووال نمایش بدهیم (که نمی‌دهیم)، باز هم آن حس و حالی برای فرد ایجاد نمی‌شود که فقط پنج آیه یا فراز از یک دعا را خودش بفهمد و بخواند.
حالا در روزگاری که حتی زبان فارسی رسمی هم برای بعضی نیاز به ترجمه دارد(!) و هرروز هم از عربی دورتر می‌شویم، باید چه‌کار کنیم تا یک فرد عادی از جامعه به سرعت جذب جملات ادعیه شود و آن را بفهمد؟
به یاد برف متقارن با نیمه شعبان
• ثبت سفارشات در بستر شبکه
• تعیین وضعیت سفارشات توسط کاربران مختلف
• نمایش تاریخچه‌ی وضعیت
• تعیین دسترسی ویرایش برای کاربران
• جستجوی سریع و کارآمد
• نصب و راه‌اندازی آسان کلاینت و سرور
11011000 10110011 11011001 10000100 11011000 10100111 11011001 10000101 00001010 11011000 10100111 11011001 10000101 11011011 10001100 ادامه‌ی مطلب
