با استفاده از فرمول اکسل زیر می‌توانید شماره‌های تلفن همراه تصادفی‌ای را بسازید که دارای پیش‌شماره‌های تصادفی ولی معتبر و 7 رقم شماره تصادفی باشد:
|
1 |
=CHOOSE(RANDBETWEEN(1,5),"0937","0912","0919","0910","0935") & TEXT(RANDBETWEEN(1000000,9999999),"0000000") |
در اکسل‌هایی که به جای , از ؛ پشتیبانی می‌کنند:
|
1 |
=CHOOSE(RANDBETWEEN(1؛5)؛"0937"؛"0912"؛"0919"؛"0935"؛"0910") & TEXT(RANDBETWEEN(1000000؛9999999)؛"0000000") |
در برنامه‌نویسی رایانه و کار با داده‌ها و پایگاه‌های داده (از دیتابیس‌های ساده مانند اکسل تا داده‌های عظیم کشوری) یکی از چالش‌ها برای زبان فارسی، این است که تعدادی حرف با شکل نمایشی یکسان یا مشابه اما با شناسه یونیکد متفاوت وجود دارد که ممکن است به جای یکدیگر استفاده شوند.
یکی از مثال‌های معروف آن «ي» و «ی» هستند که اولی یای عربی است و چون زودتر از یای فارسی وارد کدپیج‌های سیستم‌عامل‌ها و چینش کیبوردها شده است، تقریبا در تمام داده‌های قدیمی به جای آن به کار رفته است. متاسفانه بعد از معرفی یونیکد 1.1 (ژوئن 1993) هم که هر دو حرف در آن معرفی شدند، به دلیل آنکه بعضی فناوری‌های قدیمی مثل فلش و جاوا هیچگاه درست یای فارسی را پشتیبانی نکردند، بسیاری از داده‌ها با این حرف ثبت شده است یا می‌شود.
و حالا مشکل این به‌کارگیری جابجای حروف هم‌شکل چیست؟ خب، متاسفانه یا خوشبختانه منطق رایانه شباهت ظاهری را نمی‌فهمد و حروف مشابه را از هم کاملا جدا می‌داند. حالا فرض کنید یک پایگاه داده از نام و نام خانوادگی افراد دارید و می‌خواهید کاربر نامی را به نرم‌افزار بدهد و در پایگاه داده جستجو کند. کاربر می‌نویسد «علی» و آن را جستجو می‌کند اما هیچ نتیجه‌ای پیدا نمی‌شود! چرا؟ چون کارمندی که نام‌ها را وارد کرده بود از یک سیستم پنتیوم با ویندوز 98 و فارسی‌ساز پارسا 99 استفاده می‌کرده که کیبورد فارسی آن فقط «ي» داشته 😂 پس «علی» نداریم بلکه «علي» داریم که از نظر حروفی با هم فرق دارند…
در این مطلب سعی می‌کنم تا حروفی که معمولا با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند را قرار دهم تا در طراحی برنامه‌ها برای استاندارد‌سازی استفاده شود:
برای تبدیل متغیر Stringای که حاوی یک عدد است از دستور int.parse() استفاده می‌کنند؛ اما اگر عدد حاوی تعدادی ممیز (یا کاما) باشد این دستور خطا خواهد داد.
|
1 2 3 |
"geram18": { "p": "35,560,000" } |
برای تبدیل اعداد ممیزدار، می‌توان پارامتر NumberStyles.AllowThousands را به دستور int.parse() اضافه کرد.
حالا اگر بخواهیم یک متغیر عددی را به صورت متنی ممیزدار نمایش بدهیم چه؟ برای این کار می‌توان از دستور String.Format() و قالب {0:N0} استفاده کرد تا عدد به صورت 3 رقم 3 رقم ممیزدار شود.
|
1 2 3 4 5 6 |
string chiz = "123,456,789"; // chiz = "123,456,789" int chiz2 = int.Parse(chiz, NumberStyles.AllowThousands); // chiz2 = 123456789 string chiz3 = String.Format("{0:N0}", chiz2); // chiz3 = "123,456,789" |
یک مودم DLink DWR-M920 به دستم رسید که نیاز به ریست فکتوری و تنظیم دوباره داشت. بعد از ریست فکتوری دیدم که نام وای‌فای شبیه مشخصات برچسب پشت مودم نیست و به «dlink-m920-96c1» تبدیل شده است. با کمی بررسی متوجه شدم این نام SSID، عمومی این سری از مودم‌های دی‌لینک (و رمز آن 1234567890) است که می‌توانید با این مشخصات متصل شوید.
برای ورود به پنل تنظیمات هم از طریق 192.168.0.1 با نام کاربری و رمز عبور «admin» وارد شوید (رمز عبور ممکن است خالی یا «password» هم باشد).
طراحان وب اغلب با کتابخانه‌ی JQuery آشنا هستند؛ این کتابخانه با آماده کردن دستوراتی بسیار کوتاه در زبان جاوا اسکریپت، به طراحان وب کمک می‌کند تا بدون نیاز به نوشتن دستورات پیچیده، وب‌سایت‌های پویا و غیر ثابت طراحی کنند.
این کتابخانه سال‌های نسبتا زیادی است که در حال توسعه و ارائه نسخه‌های جدید است اما با توسعه‌ی استانداردهای برنامه‌نویسی وب و زبان جاوااسکریپت و همچنین سنگین شدن کتابخانه‌ی JQuery، این روزها استفاده از این کتابخانه به خصوص در وب‌سایت‌های حساس به سرعت و حجم توجیه چندانی ندارد و توسعه‌دهندگان می‌توانند از دستورات و قابلیت‌های بروز جاوا اسکریپت برای رفع نیازهای خود استفاده کنند.
در همین زمینه وب‌سایت You Might Not Need jQuery با ارائه‌ی جایگزین‌های بومی هر دستور جی‌کوئری در زمینه‌های مختلف (AJAX، افکت‌ها و…)، به توسعه‌دهندگان کمک می‌کند تا وب‌سایت خود را سبک‌تر طراحی کنند.
بروزرسانی: این وب‌سایت به زبان فارسی‌ست و محتوای مشابهی با وب‌سایتی که قبلا معرفی کرده‌ام دارد:
یکی از چالش‌های موجود در آماده‌سازی فضای کاری چند نفره، انتخاب قطعات رایانه با توجه به نیاز کاربران و هزینه‌ی تمام‌شده‌ی هر یک است. ممکن است در ابتدا قطعاتی برای رایانه انتخاب شود اما در ادامه‌ی فعالیت، پاسخگوی نیاز نبوده و مجبور شوید تا با صرف زمان و هزینه، قطعه‌ی ضعیف را با قطعه‌ی قوی‌تری جابجا کنید؛ اما چقدر خوب خواهد بود اگر کاربران از طریق شبکه به یک رایانه‌ی بزرگ متصل شوند و طبق نیازشان از آن استفاده کنند؟ خوشبختانه این قابلیت تحت عنوان RemoteApp در ویندوز وجود دارد.
RemoteApp اولین‌بار توسط مایکروسافت و در ویندوزهای Windows 7 و Windows Server 2008 R2 معرفی شد. این قابلیت بر مبنای RDP یا همان پروتکل ریموت دسکتاپ معروف ویندوز طراحی شده و به کاربران یک شبکه این امکان را می‌دهد تا به جای اتصال به دستگاه دیگر و نمایش تمام‌صفحه، یک نرم‌افزار را در آن دستگاه باز کرده و پنجره‌ی آن را مانند یک نرم‌افزار محلی در دستگاه خود ببیند و با آن کار کند.
نرم‌افزارهایی که به کمک قابلیت RemoteApp اجرا می‌شوند، تجربه‌ای کاملا محلی ارائه داده و در صورتی که سرعت اتصال شبکه‌ی خوبی داشته باشید بسیار روان عمل می‌کنند. نکته‌ی جالب دیگر اینکه طبق آزمایش ما روی ویندوز سرور، می‌توان از چند دستگاه با یک حساب کاربری یکسان به سرور متصل شده و نرم‌افزار را اجرا کرد؛ در حالی که Remote Desktop عادی اجازه‌ی فعالیت همزمان یک کاربر روی چند کلاینت را نمی‌دهد.
در صورتی که از ویندوز سرور در یک فضای کاری استفاده می‌کنید، می‌توانید طبق آموزش موجود در وب‌سایت مایکروسافت شروع به کار کنید؛ برای این کار میبایستی ابتدا یک سرور RD Web Access را راه‌اندازی کرده باشید.
طبق جستجوهایی که داشتم، با استفاده از تعدادی کلید رجیستری و تعریف یک میانبر RDP خاص، می‌توان امکان اجرای یک نرم‌افزار از طریق RemoteApp را بدون پیچیدگی و ایجاد زیرساخت خاص فعال کرد. خوشبختانه یکی از کاربران گیت‌هاب ابزار مناسبی برای انجام این کارها به صورت خودکار را طراحی کرده است که از اینجا قابل دریافت است.
روند کاری بسیار ساده است؛ ابتدا با زدن دکمه‌ی «+» یک نرم‌افزار را وارد لیست کنید و سپس با زدن دکمه‌ی «Create Client Connection» یک میانبر RDP ایجاد کنید. با اجرای میانبر در رایانه‌های هدف، نام کاربر در رایانه‌ی اصلی پرسیده شده و چندبار هشدار امنیتی داده می‌شود (که چیز مهمی نیست). در نهایت کمی منتظر بمانید تا نرم‌افزار اجرا شود…
نکته‌ی جالب اینکه در این نرم‌افزارها، هم درایوهای سرور و هم کلاینت (به صورت Map Drive شده) در لیست درایوها مشاهده می‌شوند.
ویندوز قابلیت جالب دیگری به نام MultiPoint دارد؛ یادم باشد که آن را هم بررسی کنم…
در قسمت ۱۸+۱ از مجموعه آموزشی آردوینو با محوریت اینترنت اشیاء یاد گرفتیم که پیام‌ها در استاندارد GSM (مانند پیامک و پاسخ‌های کدهای دستوری USSD) به صورت پیش‌فرض با رمزگذاری ASCII هفت بیتی رد و بدل می‌شوند. در صورتی که از حروف دیگری در پیام‌ها استفاده شود، میبایستی به وسیله دستورات AT مربوطه، وضعیت کدپیج را روی حالت دیگری تنظیم کرد تا پیام به درستی منتقل شود.
مناسب‌ترین کدپیج ماژول‌های سیم‌کارت در حال حاضر برای حروف یونیکد، UCS-2 است. UCS-2 در واقع همان UTF-16 است که (مثل اوایل ایجاد UTF-16) به صورت ۲ بایتی ثابت، ۶۵,۵۳۶ حرف ابتدایی جدول یونیکد را پوشش می‌دهد.
ماژول‌های سیم‌کارت پیام‌های یونی‌کدی را به صورت Hex می‌گیرد و ارسال می‌کند؛ یعنی مثلا «0645» به جای «م» در جدول یونیکد.
در پروژه‌ای نیاز بود تا میزان شارژ از طریق USSD گرفته شده و (از آنجایی که هر اپراتور متن تصادفی خودش را نشان می‌دهد 😄) متن پاسخ در صفحه وب به کاربر نمایش داده شود. تابع زیر که به زبان جاوا اسکریپت نوشته شده، ورودی Hex را به متن عادی تبدیل می‌کند:
|
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 |
function decodeUCS2String(str) { let decoded = "", strLen = str.length; if (strLen % 4 != 0) { throw new Error("Unexpected byte string length"); } for (let i = 0; i < strLen; i+=4) { decoded += String.fromCodePoint("0x"+str[i]+str[i+1]+str[i+2]+str[i+3]); } return decoded; } |
نکته مهم در این تبدیل این است که محتوای هگزی که ماژول‌های سیم‌کارت بر می‌گردانند به صورت غیر Byte-Swap است (بایت سواپ یعنی بایت‌ها جابجا هستند؛ یعنی اگر هر حرف ۲ بایت باشد، ابتدا بایت دومی و سپس بایت اولی قرار می‌گیرد). مثلا در تبدیل متن زیر:
064506270646062F0647002006270639062A0628062706310020062F06310020063306270639062A003A002006F006F9003A06F406F2000D000A06F106F006F006F006F006F00020063106CC062706440020000D000A06F1002D062E063106CC062F00200634062706310698000D000A000D000A06F906F9002D06280627063206AF0634062A
در صورتی که رمزگشایی به صورت Byte-swap باشد تبدیل خراب خواهد شد:
‘䔆✆䘆⼆䜆 ✆㤆⨆⠆✆ㄆ ⼆ㄆ ㌆✆㤆⨆㨀 句㨀ഀ ㄆ찆✆䐆 ഀⴀ⸆ㄆ찆⼆ 㐆✆ㄆ順ഀഀ句句ⴀ⠆✆㈆꼆㐆⨆’
در حالی که حالت غیر Byte-Swap به صورت صحیح رمزگشایی می‌شود:
مانده اعتبار در ساعت: ۰۹:۴۲
۱۰۰۰۰۰ ریال
۱-خرید شارژ
۹۹-بازگشت
یک ترفند: اگر نمی‌دانید ماژول سیم‌کارت پیام را به صورت ASCII می‌فرستد یا یونیکد، باقیمانده تقسیم تعداد حروف پیام بر ۴ را بگیرید؛ اگر ضریب ۴ بود احتمال قوی یونیکد است و اگر نبود ۱۰۰٪ یونیکد نیست!
با استفاده از این تابع می‌توان ورودی JSON با عمق 2 شئ داخلی را به یک پرونده XLS (همان TAB Separated Values) تبدیل و دانلود کرد:
|
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 |
function jsonToXls(JsonObject) { if (!JsonObject) return; // Construct csv var csv = []; Object.entries(JsonObject).forEach(([paramKey, paramValue]) => { csv.push(paramKey); var keys = []; var values = []; Object.entries(paramValue).forEach(([key, value]) => { keys.push(key); values.push(value); }); csv.push(keys.join('\t')); csv.push(values.join('\t')); csv.push(''); }); var csv_string = csv.join('\n'); var filename = (new Date().toLocaleDateString('fa-IR', { month: '2-digit', day: '2-digit', year: 'numeric' })).replace(/[۰-۹]/g, d => '۰۱۲۳۴۵۶۷۸۹'.indexOf(d)) + '_json.xls'; var link = document.createElement('a'); link.style.display = 'none'; link.setAttribute('target', '_blank'); link.setAttribute('href', 'data:text/csv;charset=utf-8,' + encodeURIComponent(csv_string)); link.setAttribute('download', filename); document.body.appendChild(link); link.click(); document.body.removeChild(link); } |
در یکی از پروژه‌ها نیاز بود تا کاربر بتواند یک تصویر svg را به صورت png دانلود کند (! نیازه دیگه چه میشه کرد!😁)؛ با مقداری تحقیق و بررسی و ترکیب تعدادی کد با یکدیگر به این کد رسیدم:
|
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 |
function downloadVectorAsPng(vectorName) { var mySvg = document.getElementById(vectorName); var myCanvas = document.createElement('canvas'); myCanvas.style = "display: none;"; myCanvas.width = mySvg.clientWidth*5; myCanvas.height = mySvg.clientHeight*5; document.body.appendChild(myCanvas); var ctx = myCanvas.getContext('2d'); var svgData = (new XMLSerializer()).serializeToString(mySvg); var DOMURL = window.URL || window.webkitURL || window; var img = new Image(); var svgBlob = new Blob([svgData], {type: 'image/svg+xml;charset=utf-8'}); var url = DOMURL.createObjectURL(svgBlob); img.onload = function () { ctx.fillStyle = "#fff"; ctx.fillRect(0, 0, myCanvas.width, myCanvas.height); ctx.drawImage(img, 0, 0); DOMURL.revokeObjectURL(url); var imgURI = myCanvas .toDataURL('image/png') .replace('image/png', 'image/octet-stream'); var evt = new MouseEvent('click', { view: window, bubbles: false, cancelable: true }); var a = document.createElement('a'); a.setAttribute('download', 'VectorDiagram_' + new Date().toLocaleDateString() + '.png'); a.setAttribute('href', imgURI); a.setAttribute('target', '_blank'); a.dispatchEvent(evt); }; img.src = url; } |
روش کار کد به صورت خلاصه این است که ابتدا svg در یک متغیر ذخیره شده و سپس یک canvas نامرئی ساخته می‌شود؛ در ادامه تصویر svg درون canvas رسم شده و در نهایت با ترفندِ ساخت لینک مخفی و کلیک مصنوعی، تصویر برای کاربر دریافت می‌شود.
گاهی اوقات نیاز داریم تا در یک صفحه HTML که هم عناصر راست به چپ (RTL) و هم چپ به راست (LTR) از یک نوع وجود دارند، به هر دسته ویژگی خاصی بدهیم؛ مثلا دو جدول داریم که یکی باید از سمت راست نمایش دهد و دیگری از سمت چپ.
در این حالت می‌توانیم مانند مثال زیر که برای کلاس table است، حالت خاص را در ادامه‌ی ذکر نام Class آن عنصر ذکر کنیم:
|
1 2 3 4 |
[style*="direction: rtl"] .table,[style*="direction:rtl"] .table { /* style */ } |
دقت کنید که direction ممکن است به صورت “direction: rtl” و یا “direction:rtl” نوشته شود، پس نوشتن هر دو حالت برای جلوگیری از مشکل در آینده توصیه می‌شود (چرا واقعا خودش تشخیص نمیده؟ 🤔)
